Είναι από τα βράδια αυτά...

Είναι από τα βράδια αυτά, που οι σκέψεις στροβιλίζουν στο μυαλό σου τόσο γρήγορα που δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς. 

Θα μου πεις πως είναι δυνατόν; Έχουν περάσει κιόλας δύο εικοσιτετράωρα, και θα σου απαντήσω «πότε πέρασαν;» Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πόσα ανάμεικτα συναισθήματα μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος σε λίγες μόλις στιγμές. Ήταν η πρώτη φορά που είπαμε να κάνουμε ένα Festival. Το δικό μας festival. Είναι η πρώτη φορά που βρήκαμε τόσα πολλά εμπόδια, από ανθρώπους που θεωρούσαμε δικούς μας. Βρήκαμε και στο πλευρό μας όμως άλλους τόσους που ίσως αδίκως πιστεύαμε πως δεν θα είναι δίπλα μας στο όνειρο μας. Είναι η πρώτη φορά που λέγαμε σε κάθε δυσκολία, πως το festival θα γίνει. Ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα. Ακόμα και αν χρειαστεί να τα βάλουμε με Θεούς και δαίμονες. Οι μέρες πέρασαν, και η μέρα έφτασε. Το στήσιμο ξεκίνησε από νωρίς στο τελικό σημείο διεξαγωγής. Όλα πήγαιναν καλά και σύμφωνα με τους χρόνους που είχαμε υπολογίσει. Έμοιαζε πιο κοντά από ποτέ, μέχρι το σημείο που ο καιρός είχε αντίθετη γνώμη με εμάς. Η βροχή φαινόταν να μας χαλάει κάθε σχέδιο. Κάθε όνειρο, όραμα και ελπίδα. Όσο πέρναγε η ώρα, τόσο απομακρυνόταν όλο αυτό που τρέχαμε τόσο καιρό. Στο αμάξι προς το γήπεδο δεν μιλιέμαι. Ξενερωμένος όσο δεν πάει, πηγαίνω απλά για να δω τι θα κάνουμε. Τα λεπτά κυλάνε αργά και συνάμα τόσο γρήγορα. Θολωμένοι από την πίεση του χρόνου, αντικρίζω πρόσωπα σκυθρωπά. Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που συμβαίνει. Ακουμπάω το κεφάλι μου στα κάγκελα της θύρας Ε και ψελλίζω με όση φωνή μπορώ να βγάλω «γιατί ρε πούστη μου;»

Ανεβαίνουμε πάνω, πρέπει να μιλήσουμε να δούμε τι θα κάνουμε. Στάθης, Κώστας, Φώτης, Θάνος, όλοι γεμάτοι άγχος. Να βάλουμε τα κοστολόγια κάτω καθώς και τις επιλογές που έχουμε. Χάος. Τι κάνουμε τώρα; Το αναβάλουμε; Το κάνουμε άλλη μέρα; Περιμένουμε να σταματήσει η βροχή και το πάμε και όπου βγει; Με όσο πιο καθαρό μυαλό μας μένει, πάμε για αναβολή. Μέχρι το σημείο που σταματάει η βροχή και ενώ δεν έχει αναγεννηθεί η ελπίδα μέσα μας, έβλεπες πως κοιταζόμασταν μεταξύ μας με ένα βλέμμα που ήταν σαν να έλεγε «ρε λες;»

Με βρίσκει ο Στάθης, το μυαλό μου κομπόστα, και με όσο σθένος και δύναμη του έχει απομείνει από όλο το τρέξιμο των τελευταίων 2 μηνών με ρωτάει «το παίρνω πάνω μου;» και ενώ δεν ξέρω τι να του πω, το βλέμμα μου ένιωθα πως του έδωσε την απάντηση που λέγαμε τόσο καιρό. Το festival θα γίνει.  Και ο ίδιος το κατάλαβε θέλω να πιστεύω και το ένιωσε. Και έτσι έγινε, και το αποτέλεσμα πιστεύω μας δικαίωσε απόλυτα. Γιατί πέρα από το οικονομικό κομμάτι, και το αν μπήκαμε μέσα και πόσα, πέρα από τα εμπόδια που είχαμε, πέρα από τον καιρό τον ίδιο, καταλάβαμε μερικά πράγματα. Γύρναγες, κοίταγες πρόσωπα, και έβλεπες αδέρφια. Πως τόσοι λίγοι κατάφεραν κάτι τόσο πολύ; Πως οι μικροί, οι πιτσιρικάδες –ακούγεται λίγο οξύμωρο στα τριάντα μου- κατάφεραν και έκαναν κάτι τόσο μεγάλο; Πόσα συναισθήματα χαράς, ικανοποίησης, κούρασης, ευτυχίας μπορούν να σε πλημμυρίσουν λίγες ώρες μετά;

Η αγέλη ωρίμασε μέσα σε λίγες ώρες. Και μέσα σε ένα βράδυ, ωρίμασε απότομα. Ενωμένοι, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα μετά από αυτό. Εγώ προσωπικά, ξέρω πως στο πλευρό μου, σε αυτό το ταξίδι μου, δεν έχω φίλους. Έχω αδέλφια. Αδέλφια στο πλευρό μου και στην καθημερινότητα μου, και αδέλφια στην Ισπανία, που ξέρω πως θα τους ξαναδώ σύντομα. Τα ευχαριστώ είναι λίγα, και τα λόγια δεν μπορούν να χωρέσουν όλο αυτό που ζήσαμε. Προσωπικά, τους ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ όσους ήταν εκεί, και τρέξαμε παρέα όλο αυτό. Η ιστορία άπαξ και γράψει κάτι, δεν το ξεγράφει. Και είναι η μόνη που ΔΕΝ ξεχνάει.

Γιατί τελικά, και μέσα από αυτές τις αράδες, συνειδητοποιώ πως μας καλύπτει απόλυτα η φράση από την ταινία «Φτηνά Τσιγάρα»

«Θα 'θελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα να αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές. Όταν έχω αυτόν τον ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω πού να πετάξω, κρύβομαι στη συλλογή μου. Γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια... Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουνε αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι από αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα». 

Σας ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου για όλα.

Άκης