Δεύτερη επαφή με Λάρισα για το Κυπέλλο,μεσοβδομάδα τον Ιανουάριο του '05,δεν.
Τρίτη και φαρμακερή που λένε,με τον Εθνικό φιλοξενούμενοι στη Ριζούπολη (ακούγεται αστείο έτσι ;!),ακριβώς έναν χρόνο μετά.
Και κάπου σ'εκείνο το παγωμένο απόγευμα στη Θύρα 1 του ''Γεώργιος Καμάρας'' ξεκίνησε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.
'Ενα ταξίδι με πλήρης συνείδηση (παρά το νεαρό της ηλικίας μου),το οποίο στο πέρασμα των χρόνων μπορεί να μου έδωσε πολύ περισσότερες πίκρες απ'ότι χαρές,οι χάρες ήταν πάντοτε όμως δυνατές και πολύ συγκινησιακά φορτισμένες.Κι αυτό γιατί όλο το κλειδί σ'αυτή την υπόθεση,ήταν οι άνθρωποι που ήταν συνοδοιπόροι μου.
'Ανθρωποι με τους οποίους μεγάλωσα μαζί,σε πολλά σημεία διαμόρφωσαν κομμάτια του χαρακτήρα μου (καλά ή κακά δεν έχει σημασία) και τους ευχαριστώ γι'αυτό.'Ανθρωπους με τους οποίους πλέον μπορεί να κάνω παρεά ή να κρατάω επαφή,με άλλους να έχω χαθεί και άλλους να έχω χάσει πολύ από την αρχική εκτίμηση που τους είχα.Και πάλι δεν έχει σημασία.
Και κάπου εδώ,αναρωτιέστε γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Σας τα λέω γιατί η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό,έχω πιάσει προ εκπλήξεως τον εαυτό μου.Προ εκπλήξεως διότι μετά την 4ετή σχεδόν αποχή μου από τα οπαδικά δρώμενα της ομάδας (με μόνη εξαίρεση σ'αυτό το διάστημα,το ξεκίνημα του γκρούπ),δεν περίμενα να έχω πάλι την όρεξη και την δίψα να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα.
'Ισως μέσα μου να μην είχε λήξει ποτέ.Σαν αυτό τον έρωτα που ενώ θέλετε να είστε και οι δύο μαζί για κάποιο λόγο δεν γίνεται,αλλά έχεις πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού πως μελλοντικά ίσως οι συνθήκες γίνουν καλύτερες και θα μπορέσετε να είστε και πάλι μαζί.'Ετσι κι εδώ.
'Ισως από την άλλη να το χρωστούσα και στον εαυτό μου.Η αλήθεια είναι πως πάντοτε με έτρωγε.Γιατί σκέφτομαι όλα αυτά που έχω ζήσει(προφανώς και όχι μόνος μου)και νιώθω πως έχω αφήσει κάτι ημιτελές.
Την πρώτη μου εκδρομή στην Θήβα που είχα πει ψέμματα στους δικούς μου για το που ήμουν.Το πούλμαν της επιστροφής μετά την 4αρα στην Πάτρα.Το ματς με τον Πανηλειακό.Την υποδοχή ηρωών στο αεροδρόμιο μετά το ματς με τον Αιολικό.Την πτώση εν τέλει στη Δ'.Την περιπλάνηση σε όλα τα απίθανα χωρία και περιοχές της Αθήνας.Τα κλάμματα σε σημείο λιποθυμίας στο 1-3 με τη Νεα Ιωνία.Τις Παρασκευές τα βράδια στο μπαρ του γηπέδου.Οι Νικολάκηδες,ο Μίμης,ο Κουφός,ο Χασάπης,ο Κώστας και τόσοι άλλοι.Το γκολ του Βέρμπη με τη Πέρα Κλουμπ που σηματοδοτούσε τις καλύτερες μέρες που ερχόντουσαν.Τα μαγικά αυτά χρόνια μέχρι την Β'.Την Θύρα 3.Και την απογοήτευση μετά απ'όλα αυτά.Δεν πειράζει όμως,όλα για καλό λένε πως γίνονται.
Αρχικά ας είναι κάλα,τα παιδία του γκρούπ,που μου γύρισαν μνήμες και πόθους του παρελθόντος.
Δευτερευόντως οι Ισπανοί που μετά το ταξίδι στο Οβιέδο τον Μάρτη του '14 με έβαλαν (προσωρινά) και πάλι στο τρυπάκι.
Και τέλος,ο φίλος μου ο 'Ακης,που χαβαλέ στον χαβαλέ,μαλακία στην μαλακία,χωρίς να το έχω καταλάβει βρέθηκα μαζί του ξανά μπλεγμένος.
Το ξέρω πως τα χρόνια μπορεί να μην με πήραν(κοντεύω τα 26),όμως στην γηπεδική μου ζωή νιώθω λίγο μεγάλος.Οι αντοχές μου,οι χρόνοι αλλά και οι προτεραιότητες μου σίγουρα δεν είναι ίδιες,με του παρελθόντος.Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ.Γιατί περνάω καλά (άλλωστε αυτό δεν είναι το νόημα του ποδοσφαίρου ;!) ρε μάγκες και σας αξίζει η κάθε δυνατή βοήθεια.Κι όχι μόνο από εμένα,αλλά από όλους.
Στην τελική δεν ξέρω για σας αν έχουν νόημα όλα αυτά που έγραψα ή σας φαίνονται αρλούμπες.
Για μένα τουλάχιστον είναι μια κατάθεση ψυχής που προσπαθούσα απεγνωσμένα να κάνω εδώ και χρόνια,αλλά δεν έβρισκα την κατάλληλη ευκαιρία.Τελοσπάντων.
Θα κλείσω αυτό εδώ το κείμενο,με τον αγαπημένο μου τρόπο:με ένα τραγούδι.
https://www.youtube.com/watch?v=2A3bwNRBFRg
''Πρόσεξε λίγο τι συμβαίνει
Μην εμπιστεύεσαι προτού ο χρόνος να συμπληρωθεί
'Ολη η ζωή μας ένας δρόμος
Πηγαίνουν-έρχονται οι ψυχές μας προς την ολοκλήρωση
Τώρα κάτσε λίγο και σκέψου
Πόση αξία έχει η ζωή σου και πόσο την εκτιμάς
Χωρίς αγάπη η διαδρομή σου
Στο βούρκο θα σε οδηγήσει της αέναης μοναξιάς
Παντού να προσέχεις και να ταξιδέψεις
Απ΄άκρη σε άκρη,στου κόσμου το χάρτη
Κι αν χάσεις το δρόμο στην επιστροφή
Τη σκέψη σου να΄χεις πυξίδα μαζί
Σκέψου πως θα΄τανε ο χρόνος
Αν θα μπορούσες να παγώσεις τις καλύτερες στιγμές
Μές το μυαλό να αποτυπώσεις
Τα γέλια των δικών σου ανθρώπων λόγια κι ώρες όμορφες
Γιαυτό τις μέρες να προσέχεις
Μην τις αφήσεις μες την τρέλα αυτήν του κόσμου να χαθούν
Κράτα μακριά τον κάθε πόνο
Όπως ο βράχος που σκορπά τα κύματα που τον χτυπούν
Παντού να προσέχεις και να ταξιδέψεις
Απ΄άκρη σε άκρη,στου κόσμου το χάρτη
Κι αν χάσεις το δρόμο στην επιστροφή
Τη σκέψη σου να΄χεις πυξίδα μαζί''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου